Janusz Popławski – publicysta
Jako publicysta muzyczny debiutował w połowie lat 60. na łamach miesięcznika „Jazz”, z którym współpracował nieprzerwanie również po zmianie nazwy na „Magazyn Muzyczny – Jazz” w 1982 roku. Początkowo publikował krótkie relacje z podróży N-C, recenzje, komentował ważniejsze wydarzenia muzyczne. W latach 70. pisał fachowe artykuły o muzyce gitarowej, m. in. cykle „Sztuka improwizacji”, „Gitary elektryczne, akustyczne”, „Gitara basowa w sekcji rytmicznej” i in. Prezentował sylwetki znanych gitarzystów. Początkowo sporadycznie (pod koniec lat 60.), potem częściej współpracował z miesięcznikiem kulturalnym „Radar”. Na początku lat lat 70. opublikował cykl artykułów umuzykalniających oraz metodę gry na gitarze w oparciu o nowy system notacji muzycznej, tzw. Izomorf.
W roku 1971 Janusz Popławski rozpoczął współpracę z nowym magazynem muzycznym „Musicorama”. M. in. opublikował obszerny reportaż pt. NIEBIESKO CZARNI W USA (trasa po ośrodkach polonijnych i uniwersyteckich, w tym rozdział „W pogoni… za Les Paulem”, o zakupie wymarzonej gitary Gibsona). Po ukazaniu się kilku numerów, przy nieustających konfliktach z cenzurą wstrzymano wydawanie pisma. W latach 1977-78, w czasopiśmie „Świat Młodych”, co tydzień publikował lekcję ilustrowaną nutami popularnej piosenki. Prowadził też korespondencyjny konkurs, którego laureaci spotkali się na tygodniowych warsztatach podczas Festiwalu Kultury Harcerskiej w Kielcach w 1978.
Telewizyjny cykl 16 programów umuzykalniających pt. „ABC Gitary” zrealizowany w roku 1970 miał ogromne znaczenie dla ukazania muzycznych zalet gitary w okresie powszechnego niezrozumienia roli tego instrumentu. W kolejnych odcinkach pokazywał różne style, techniki gry i gatunki muzyczne – od gitary klasycznej, przez folkową, akustyczną po gitary elektryczne, bluesową, rockową, jazzową, dwunastostrunową, basową. W każdym odcinku towarzyszyła mu grupa młodych gitarzystów, którzy poznawali akordy, sposoby akompaniowania i praktyczne wykorzystanie.
Kilkanaście najpopularniejszych przebojów N-C w jego opracowaniu, wydało Polskie Wydawnictwo Muzyczne w serii orkiestrówek „Rytmy Młodych” (1966-69). Pierwszy podręcznik „Szkoła na gitarę basową” (Polskie Wydawnictwo Muzyczne), wydał w roku 1973. Pierwszy nakład 5.000 egz. został szybko sprzedany. Drugi nakład 15.200 egz wydany został już w następnym roku. W 1993 roku Polskie Wydawnictwo Muzyczne wydało kolejny podręcznik „Studium gitary basowej”, poświęcony technice gry na zaawansowanym poziomie technicznym. Wszechstronną działalność publicystyczną i popularyzatorską, uzupełniają cykle audycji umuzykalniających pod nazwą „Mała Akademia Jazzu”, z którymi odbywał trasy po kraju w latach 1986 – 1990. Prowadzone pod auspicjami Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego cieszyły się ogromnym powodzeniem.
W latach 90. ukazywały się – wydawane już w oficynie Professional Music Press – kolejne książki i podręczniki. Pierwszą pozycją była biografia ulubionego gitarzysty Jeff Becka (1993) mająca rozpocząć cykl „Legendy gitary”. Podręcznik „Super przebpoje gitarowe” (wyd. 1992) pomyślany został jako samouczek z ilustracją muzyczną na kasecie audio. Kolejny podręcznik, „Heavy metal” (1994), oparty jest na podobnej zasadzie jak „Superprzeboje gitarowe”.
Możliwość wydawania podręczników z ilustracją muzyczną skłoniła Janusza Popławskiego do napisania kolejnego podręcznika na gitarę basową „Szkoła na bas” (PMP 1994), tym razem z dołączonymi nagraniami dźwiękowymi. „Chwyty gitarowe” to (wydany w 1992 r.) zbiór 576 najczęściej używanych akordów (diagramy) i 192 zdjęcia podstawowych chwytów gitarowych, który zawiera także omówienie praktycznych metod strojenia gitary, zasad akompaniamentu, ustawienia lewej ręki i in. Od roku 1992 pisał regularnie do wydawanych przez własne wydawnictwo magazynów: „Gitara i Bas”, „Gazeta Muzyczna”, a od 1997 także do „Świata Gitary”.