Grupa pochodząca z Jaworzna, zadebiutowała w 2007 roku albumem „Animations”. Po licznych koncertach i zebraniu pozytywnych recenzji zespół przystąpił do kolejnej produkcji.
Efektem jest płyta „Reset Your Soul” z ośmioma kawałkami trwających średnio po dziewięć minut – to rozbudowane kompozycje, głównie pod względem harmonicznym, z licznymi zmianami tempa i wspaniałymi solami autorstwa Kuby Dębskiego. Krótko mówiąc: solidna dawka rocka progresywnego, przy której warto zatrzymać się na dłużej.
Tomek KONFI Konfederak, TG: Dlaczego jest tak, że jak ktoś gra rocka progresywnego, to partie gitary zawsze brzmią jakby należały do Johna Petrucciego? Słucham ciebie – śmigasz po gryfie jak szalony, jednak zawsze musi być to „ale”…
Kuba Dębski: Wydaje mi się, że młodzi muzycy bardzo często wpadają w pułapkę związaną z przesadnym naśladowaniem swoich największych idoli. Mnie, niestety, też to spotkało i teraz dopiero powoli staram się z niej wydostać, co nie zmienia faktu, że takie porównania traktuję najczęściej jako komplement.
Na koncertach nawet nogę stawiasz na odsłuchu jak Petrucci! Nie mogę, bo właścicielom odsłuchów to się przeważnie nie podoba. [śmiech] Nie są to bynajmniej zarzuty, ponieważ mam świadomość, że aby tak biegać po gryfie, trzeba włożyć mnóstwo pracy, poznać odpowiednie skale, bo przecież mamy tu także smugę jazzu. Jak to było z Tobą?
Skończyłem szkołę muzyczną w klasie gitary klasycznej, a potem od razu przesiadłem się na wiosło [elektryczne – przyp. red.]. Od tego momentu proces przebiegał raczej standardowo – najpierw METALLICA, potem płyty gitarowych gigantów: Joe Satriani, Steve Vai, Yngwie Malmsteen, Tony MacAlpine, aż w końcu bardzo dużo czasu poświęciłem na analizowanie stylu już wspomnianego Johna Petrucciego. Dzięki niemu zakochałem się w technice alternate picking. Jeśli chodzi o skale, to bardzo długo byłem z nimi na bakier, ale kilka lat temu postanowiłem w końcu przysiąść i dowiedzieć się, o co dokładnie chodzi. Myślę, że było mi trochę łatwiej, bo większość teorii związanej ze skalami udało mi się poznać jeszcze w szkole muzycznej. Oczywiście wtedy, będąc dziesięcioletnim dzieciakiem, chciałem od razu zostać gwiazdą rocka, a nie uczyć się takich głupot. [śmiech] Na szczęście spora ilość wiedzy wchłoniętej za młodu pozostała w głowie.
Tę pracę słychać także na najnowszej płycie. Jak wygląda proces nagrywania tak rozbudowanych partii gitarowych?
To dość długotrwały proces. Przyjęło się już, że ja nagrywam swoje podstawowe partie jako drugi po Pawle Laryszu – perkusiście. Dwa razy kanał lewy, dwa razy kanał prawy. Dopiero po zarejestrowaniu partii basu, a czasem również wokalu, dogrywamy z klawiszowcem Tomkiem Konopką swoje sola i unisona. To, co najtrudniejsze, zawsze zostawiamy na koniec.
Trudno omawiać poszczególne utwory, ponieważ w każdym z nich dzieje się mnóstwo ciekawych rzeczy. Po którym z nich odczuwasz gęsią skórkę?
Bardzo lubię pierwsze solo w „The Manhattan Project”. Miałem dużo frajdy podczas jego wymyślania i nagrywania.
Poza tym myślę, że drugie solo w tytułowym kawałku jest ciekawie zagrane. To taki mój tribute dla Rusty’ego Cooleya – oczywiście minimalistyczny, biorąc pod uwagę jego umiejętności i prędkość, z którą ten, moim zdaniem wielce niedoceniany gitarzysta pokonuje kolejne progi na gryfie. Z pierwszej płyty zdecydowanie wyróżniłbym „912 (The Day After)” – bardzo lubię grać ten kawałek na żywo, pewnie dlatego, że to jedna, wielka, długa solówka. [śmiech]
Na jakim sprzęcie nagrywałeś?
Gitary to przede wszystkim Mayones Regius Pro i Music Man John Petrucci. Mayones w chwili obecnej jest moją podstawową gitarą, natomiast dwa MM Petrucci, które miałem, powędrowały do innych właścicieli – ja zaopatrzyłem się w Music Mana Axis i Fendera Telecastera model Jim Root – niezła zmiana, prawda? [śmiech] Kilka dźwięków akustycznych, które udało się przemycić na „Reset Your Soul”, zostało zarejestrowanych na Fenderze pożyczonym od naszego wokalisty, Darka Bartosiewicza. Wzmacniacz to Mesa Boogie Dual Rectifier, wersja trzykanałowa z lampami Sovtek 5881WXT wsadzonymi zamiast standardowych 6L6. Paczka to 2 × 12 Rectifier Cabinet z Vintage 30 na pokładzie. Gitara, kabel, piec i dwa SM57 przy kolumnie. Jeśli chodzi o efekty, to miejscami brzmienie jest ubarwione kostką MXR Phase 90, natomiast delay został dołożony dopiero podczas miksowania płyty. Do nagrania niektórych nakładek użyłem też POD-a XT.
Przed słuchaniem tej płyty chyba warto się… zresetować. Dużo tu dźwięków!
Zdecydowanie należy ostrożnie dawkować ilość dźwięków, którą zawarliśmy na „Reset Your Soul”. Nie ukrywam natomiast, że na naszym debiutanckim, instrumentalnym albumie z 2007 roku dźwięków chyba jest nawet więcej. Zachęcam wszystkich miłośników nieco bardziej pogmatwanego grania do zapoznania się z zawartością naszej drugiej płyty!
Dziękuję za rozmowę.
