Specjalnie dla TopGuitar z Wojtkiem Kubiakiem rozmawiał Darek Kowalski.
Zacznijmy od Poznania, którego scenę muzyczną przez wiele lat postrzegaliśmy poprzez pryzmat działalności takich zespołów jak: Non Iron, Turbo, Lombard, Acid Drinkers, Luxtorpeda czy Ceti oraz osiągnięć poszczególnych muzyków, biorących udział w tych projektach. Trzeba zaznaczyć, że miałeś okazję współpracować z tymi artystami. Doceniając inspiracje płynące z ich twórczości, chciałbym zapytać, jak bardzo hermetyczne jest to środowisko ? Co nowego dzieje się w Poznaniu?
Myślę, że w Poznaniu, jak i w innych miastach, jest coraz więcej muzyków przybyłych z całego kraju i z zagranicy. Dzięki temu mogłem stworzyć skład z Chuckiem z USA i Heltonem z Brazylii. Powstają nowe zespoły, reaktywują się stare znane kapele, grają koncerty i nagrywają płyty. Tak więc dzieje się sporo fajnych rzeczy. Niestety, jest coraz mniej dobrych miejsc do grania koncertów. Jak wcześniej wspomniałeś, miałem okazję współpracować z muzykami z wymienionych już zespołów. Ale nie tylko. Również z zespołami i wykonawcami takimi jak: Dr.Blues, Wielka Łódź, Brick House, Last Minute, Wolna Sobota czy Simply Blue. Od prawie trzydziestu lat gram w różnych konfiguracjach, ze znakomitym wokalistą Grzegorzem Kupczykiem i gitarzystą Januszem Musielakiem. W tej chwili zaczynamy koncertować pod nazwą Grzegorz Kupczyk – Turbo Akustycznie. Najbliższy koncert zagramy w Krakowie, następnie Warszawa i Piła. Również z Jędrzejem Kowalczykiem, perkusistą Non Iron, gramy w składach bluesowo-rockowych Brick House i Like the Stones. W tym drugim właśnie z Grzegorzem Kupczykiem i Januszem Musielakiem.
W Poznaniu, jak i w innych miastach, jest coraz więcej muzyków przybyłych z całego kraju i z zagranicy. Dzięki temu mogłem stworzyć skład z Chuckiem z USA i Heltonem z Brazylii. Powstają nowe zespoły, reaktywują się stare znane kapele, grają koncerty i nagrywają płyty. Tak więc dzieje się sporo fajnych rzeczy.
W mojej opinii jesteś cenionym gitarzystą, którego w dużej mierze określa hendriksowskie granie w tributowych formacjach. Jest to etap w rozwoju czy dominująca fascynacja?
Dziękuję! Miło usłyszeć te słowa od właściciela znanego i prestiżowego miejsca, jakim jest Hard Rock Pub Pamela w Toruniu, w którym pojawiają się znane nazwiska z całego świata muzycznego. Jeśli chodzi o Jimiego Hendrixa, to na pewno był to jeden z moich idoli na etapie wczesnych fascynacji gitarowych, obok takich nazwisk jak: Jimmy Page, Stevie Ray Vaughan, Gary Moore i nieco później Albert Collins, B.B.King. Obecnie również Joe Bonamassa. Niewątpliwie każdy z nich gdzieś mi w duszy gra i ma wpływ na mój styl. Jeśli chodzi o tributowe formacje, to należy wspomnieć o zespole, do którego dołączyłem w 2004 roku Last Minute – Tribute to Jimmy Hendrix. Liderem grupy jest wokalista i stylowy gitarzysta – Przemysław Nowakowski. W kontekście tego projektu muszę wspomnieć „kolorowo” grającego na perkusji Mariusza Wielka oraz mojego wieloletniego przyjaciela, z którym od osiemdziesiątego szóstego roku grałem w bardzo wielu składach, znakomitego basistę Zbyszka Kendzia, który niestety opuścił nas na zawsze. Długo chorował, lecz zmarł nagle, drugiego lutego tego roku.
Chuck Frazier Band to nowa formacja, w którą się zaangażowałeś. Trudna do zaszufladkowania, budząca pozytywne emocje. Opowiesz nam o niej?
Tak. Jest to nowa formacja, choć z Chuckiem gramy razem już od dwóch lat. Początkowo z zespołem Brick House, następnie akustycznie w trio z Dawidem Wydrą (harmonijka i trąbka). Skład zespołu Chuck Frazier Band tworzą:
Chuck Frazier, wokalista i gitarzysta pochodzący z Houston w Teksasie. Prawdziwy, z krwi i kości bluesman z USA. Znakomity muzyk, kompozytor i showman, z którego stylistyką sam też się utożsamiam. Pewnie dlatego, że mieliśmy w młodości te same wzorce i tych samych idoli. Chuck prezentuje swój własny ekspresyjny styl. W wieku piętnastu lat grał w Houston, Austin, Dallas i okolicznych miejscowościach. Przełomowym momentem w karierze Chucka była współpraca z zespołem legendarnego gitarzysty Sonny’ego Sharrocka. Większość muzyki prezentowanej przez Chucka to jego własne kompozycje, będące połączeniem soulu, bluesa, jazzu, hip-hopu i rocka. Duży wpływ na jego twórczość miał Albert Collins, wspaniały gitarzysta z Teksasu. Nawiązuje również do takich artystów jak: Taj Mahal, Howlin Wolf, Prince, Curtis Mayfield i oczywiście Jimi Hendrix. Wszyscy ci muzycy mieli duży wpływ na jego kompozycje. Chuc występował/nagrywał z wieloma znanymi muzykami, między innymi z Timem Scottem McConnellem (Ledfoot), Keithem Levene (PIL), Pawłem Mąciwodą (Scorpions), Tedem Parsonsem (Prong) i Madconem. Helton Santos to znany i ceniony w Polsce basista, pochodzący z Sao Paulo w Brazylii. Preferujący, podobnie jak my, różne style muzyczne – blues, soul, rock, funk, latino i jazz. Mieszkając w Brazylii, brał udział w różnych projektach muzycznych (w Sao Paulo i Rio de Janeiro), dzięki czemu zdobył duże doświadczenie grając ze znakomitymi muzykami. Od 2009 roku mieszka w Polsce. Ostatnio pracował jako muzyk dla Sony Music, w trasie z artystami takimi jak: Grzegorz Hyży, Natalia Niemen, Mietek Szcześniak i wielu innych. Perkusista Piotr Langner z Poznania znany jest raczej z rockowych formacji, ale nie tylko. Od wielu lat występujący na scenach całego kraju. Współpracował miedzy innymi z takimi artystami jak: Jan Kyks Skrzek, Piotr Bukartyk, Sławek Wierzcholski, Dave Ellis (GB), Terry Mann (USA), The Cuts, Taraka.
Chuck Frazier to wokalista i gitarzysta pochodzący z Houston w Teksasie. Prawdziwy, z krwi i kości bluesman z USA. Znakomity muzyk, kompozytor i showman, z którego stylistyką sam też się utożsamiam
Niedawno zagraliście w toruńskim Hard Rock Pubie Pamela. Rozgrzaliście do czerwoności wymagającą publiczność. Finał koncertu, w którym wystąpiliście wspólnie z Asią Czajkowską i Bartkiem Staszkiewiczem, przeszedł do klubowej historii jako jeden z bardziej spektakularnych. Jak wspominasz ten wieczór?
Bardzo dobrze wspominam ten koncert. W pierwszej części Asia Czajkowska zaśpiewała nastrojowe standardy, przeplatane autorskimi utworami. Następnie po krótkiej przerwie zaczęliśmy nasz występ od soulowej ballady, kompozycji Chucka. Chcieliśmy w ten sposób płynnie przejść do drugiej części koncertu, która była raczej głośniejsza. Zagraliśmy kilka utworów Hendrixa, trochę autorskich kawałków oraz znane i lubiane standardy bluesowe. Faktycznie zrobiło się głośno nie tylko na scenie. Publiczność reagowała bardzo spontanicznie na popisy instrumentalne, solówki gitarowe, solo na basie i na bębnach. Punktem kulminacyjnym popisów było zejście Chucka ze sceny i zabawa z publicznością. Dobrze, że miał wystarczająco długi kabel do gitary. Na zakończenie naszego koncertu, zaprosiliśmy na scenę Asię i Bartka. Wykonaliśmy wspólnie trzy znane tematy bluesowe. Asia i Chuck wspólnie zaśpiewali całkowicie intuicyjnie z podziałem na role, bez żadnej wcześniejszej próby. Wyszło znakomicie. Bartek Staszkiewicz zagrał z nami na keyboardzie. Stylowe brzmienia Hammonda pięknie wkomponowały się w całość. Nie obyło się bez bisowania.
Myślicie o wydaniu płyty. To będzie studyjny czy koncertowy album?
Osobiście wolałbym koncertowy. Muzyka, którą gramy jest bardzo żywa, w sensie rozwojowa. Dużo tu jest improwizacji, dla których „pożywką” jest właśnie dobra, wysublimowana, ale i spontaniczna publiczność. Na razie to tylko plany.
Domyślam się, że będziesz kontynuował współpracę z innymi artystami. Jakie są Twoje plany na przyszłość?
Chętnie biorę udział w nowych, ciekawych projektach. Niestety czasu zaczyna już trochę brakować. Dlatego raczej wolę skupić się na tym, co jest – na nagrywaniu i koncertowaniu. Oczywiście zdarzają się gościnne występy, jak na przykład koncert z 2018 roku w Teatrze Letnim w Ciechocinku z okazji wydania płyty winylowej zespołu „Skołowani”. Wówczas zagrałem solo slidem w jednym z utworów z tej właśnie płyty, obok legendy polskiej gitary, Apostolisa Anthimosa. Bardzo miłe wspomnienia.
Rozmawiał: Darek Kowalski
