Mimo że gitara to instrument zdecydowanie zdominowany przez mężczyzn, jest wiele pań, których indywidualny wkład w rozwój gry i światowej muzyki nie może pozostać niezauważonym. Poniższe zestawienie przedstawia sylwetki dziesięciu kobiet-gitarzystek, które mogą stanowić inspirację dla wszystkich podążających za muzycznym marzeniem.
Jennifer Batten
Jennifer Batten to ikona kobiecej gitary. Kojarzona najczęściej jako charyzmatyczna gitarzystka Michaela Jacksona i wybrana przez niego samego z ponad setki innych gitarzystów. Jej talent muzyczny oraz oryginalne podejście do gry na gitarze elektrycznej szybko wyciągnęły ją z cienia i sprawiły, że czytelnicy „Guitar Playera” okrzyknęli ją najlepszą gitarzystką świata. W pewnym momencie swojej kariery Jeniffer grała w sześciu różnych zespołach, od klasycznego rocka, przez fusion i metal do funku.
Jennifer Batten znana jest z wirtuozerskiej gry tapingiem oburęcznym, przy której zazwyczaj korzysta z tłumika strun przeciwdziałającemu ich wzbudzaniu. W przeszłości, podczas nagrań studyjnych, zamiast tłumika zdarzało się jej ponoć używać do tego celu starej skarpetki zawiązanej wokół pierwszego progu.
W trakcie swojej kariery Jennifer Batten współpracowała z takimi artystami jak Jeff Beck, Carl Anderson, Sara Hickman i Natalie Cole, a w latach 1994–1999 była gitarzystką w zespole Dave Rodgers and Domino. Do tej pory Batten wydała w sumie trzy solowe albumy. Na drugiej płycie z 1997 roku, „Tribal Rage: Momentum”, Jeniffer obrała nowy kierunek, łącząc rock z muzyką świata. Na nagraniu można usłyszeć egzotyczne instrumenty: afrykańską perkusję, stalowe bębny karaibskie, dudy szkocie i australijskie didgeridoo. W 2010 roku nagrała solo do utworu „Bad Girls” na płycie naszej rodzimej piosenkarki Dody.
Ana Popovic
Ana Popovic Pochodzi z Belgradu, w środowisku muzycznym określana jest jako kobiece wcielenie Jimiego Hendriksa. Zainspirowana takimi postaciami jak Robert Johnson i Steve Ray Vaughan podbija serca publiczności swoją ekspresyjną grą na gitarze i śpiewem, łącząc bluesa z elementami funky, rocka i jazzu. Ana to sprawna technicznie gitarzystka, która gra również slide’em oraz często wykorzystuje efekt wah-wah. Odnajduje się zarówno w rasowym bluesie, jak i w lirycznych balladach, którym towarzyszy zawsze wyczuwalny, indywidualny styl.
Ana Popovic pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach. Jej ojciec, wysoko ceniony gitarzysta i basista, posiadał ogromną kolekcję płyt bluesowo-soulowych oraz regularnie organizował w domu nocne jam sessions, na które spraszał znajomych muzyków. Dorastając w muzycznej atmosferze, pierwszy poważny zespół Ana założyła w wieku dziewiętnastu lat i już w przeciągu roku zaczęła grać poza granicami ówczesnej Jugosławii jako suport amerykańskich gwiazd bluesa, m.in. Juniora Wellsa. Następnie przeniosła się do Holandii, gdzie zaczęła studiować gitarę jazzową i szybko trafiła na holenderską i niemiecką scenę muzyczną. Jej pierwszy album z 2007 roku wydany w USA, „Still Making History”, okazał się wielkim hitem i dotarł na 3. miejsce Billboard Blues Chart. Obecnie Ana wraz z zespołem koncertuje po całym świecie, odwiedzając główne festiwale w Europie, USA i Kanadzie.
Emily Remler
Emily Remler była amerykańską wschodzącą gwiazdą jazzu w latach 80. Świetnie grała oktawami, a jej styl, silnie inspirowany grą Wesa Montgomery’ego, łączył w sobie swing i liryczność z akcentami brazylijskimi oraz innymi formami muzycznymi. Emily zaczęła grać na gitarze w wieku dziesięciu lat, ale blues i jazz nie były jej pierwszą miłością. Zainteresowanie tymi gatunkami przyszło później, w trakcie studiów na Berkley College of Music w Bostonie, gdzie oprócz muzyki Wesa zgłębiała dokonania Milesa Davisa i Johna Coltrane’a. Po ukończeniu studiów zaczęła koncertować w jazzowych klubach Nowego Orelanu, współpracując z takimi zespołami jak FourPlay i Little Queenie. Pod koniec roku 1981 zdecydowała się karierę solową i nagrała cztery solowe albumy oraz duet ze znanym jazzowym gitarzystą Larrym Coryellem. Ponadto Emily koncertowała z Astrud Gilberto oraz współpracowała z innym wybitnym gitarzystą Patem Martino. Komponowała również muzykę do filmów, opublikowała wideo-warsztaty gitarowe oraz zagrała na gitarze w broadwayowskim hicie „Sophisticated Ladies”. Niestety, uzależnienie od narkotyków spowodowało, że zmarła w wieku 32 lat w wyniku zatrzymania akcji serca.
Natalia Zukerman
Natalia Zukerman to wokalistka folkowa, a zarazem znakomita gitarzystka z Nowego Jorku. Jej wpływy muzyczne nawiązują do bluesa, jazzu, bluegrass, country i rocka. Wyśmienicie gra na gitarze elektrycznej, akustycznej, dobro, techniką slide oraz na gitarze hawajskiej. Doceniania jest za płynny styl gry oraz zwinną technikę. W jej muzyce słychać wpływy Bonnie Raitt i Joni Mitchell. Jej ojciec był zawodowym skrzypkiem i dyrygentem, a matka grała na flecie. W takim otoczeniu trudno było uniknąć muzycznych fascynacji. Jej pierwszym instrumentem były skrzypce, ale Natalia zawsze miała obsesję na punkcie gitary. W wieku około siedmiu lat dostała pierwszą gitarę akustyczną, na której wykonywała proste piosenki folkowe. W szkole średniej zaczęła pobierać lekcje gry, jednak po pewnym czasie powróciła do skrzypiec. Gdy po raz kolejny gitara zwyciężyła, Natalia zaczęła eksperymentować z alternatywnymi strojami oraz zajęła się kompozycją. Od tej pory Zukerman regularnie nagrywa i koncertuje w USA, Niemczech, Holandii i Japonii i współpracuje z uznanymi muzykami, takimi jak Catie Curtis, Susan Werner i Willy Porter. W marcu 2011 ukazał się piąty solowy album Natalii – „Gas Station Roses”. W wydaniu specjalnym albumu można podziwiać również talent malarski gitarzystki, dołączono bowiem do niego przedruki i reprodukcje oryginalnych obrazów wykonanych przez Natalię. Obecnie Zukerman mieszka i tworzy na Brooklynie.
Orianthi Panagaris
Orianthi Panagaris gra na sygnowanym jej nazwiskiem modelu PRS z charakterystycznym, zdobionym O jako znacznikiem XII progu. Najbardziej znana jako ostatnia gitarzystka Michaela Jacksona podczas jego niedoszłej trasy koncertowej „This Is It”.
Swoją przygodę z muzyką zaczynała od pianina, a po gitarę akustyczną sięgnęła w wieku sześciu lat. Gusta muzyczne Orianthi Panagaris kształtowała początkowo kolekcja muzyczna ojca, w skład której wchodziły nagrania artystów takich jak Jimi Hendrix, Eric Clapton, Whitesnake, Van Halen i Def Leppard. Ojciec Orianthi był muzykiem w greckim zespole, a w jej domu rodzinnym znajdowało się mnóstwo różnych instrumentów, więc dziewczyna szybko i naturalnie weszła w świat gitary. Jej styl gry, oscylujący wokół mainstremowego pop-rocka, silnie inspirowany jest grą Carlosa Santany. Fascynacja Carlosem była na tyle silna, że Orianthi nie tylko zdarła wszystkie kasety wideo z nagraniami Carlosa w wyniku częstego ich odtwarzania, ale również porzuciła instrument akustyczny na rzecz gitary elektrycznej. W wieku piętnastu lat gitarzystka opuściła szkołę, aby skupić się instrumencie i muzykować w różnych lokalnych zespołach. Gdy występowała jako suport na jednym z koncertów Steve’a Vaia, została przez niego zauważona i ostatecznie zaproszona do współpracy nad utworem „Higly Strung” z płyty „Believe”. Orianthi grała również z Prince’em i ZZ Top, a do chwili obecnej wydała dwa solowe płyty.
Joyce Cooling
Joyce Cooling jest uznawana za jedną z najbardziej dynamicznych i popularnych gitarzystek amerykańskiego smooth jazzu. Jej eklektyczne i swingujące brzmienie łączy w sobie współczesny jazz z funky, soulem oraz elementami muzyki świata. Joyce jest samoukiem, nauczyła się grać ze słuchu. W ten sposób rozwinęła indywidualną odmianę fingerpickingu, który nadaje jej grze charakterystyczną barwę i feeling. Nie używa kostki, ponieważ, jak twierdzi, nigdy nie mogła określić, jaką strunę uderza, co też skłoniło ją do gry palcami.
W okręg jej muzycznych inspiracji wchodzą m.in. Joe Henderson, Wes Montgomery, Frank Zappa i Jimi Hendrix. Interesuje ją również muzyka klasyczna Strawińskiego, Bacha i Bramsa. Oprócz gitary, Joyce eksperymentowała z pianinem i instrumentami perkusyjnymi. W okresie szkoły średniej Cooling często spędzała wieczory na schodach klubów jazzowych na Manhattanie. Jako nieletnia nie mogła wejść do środka, ale była to dla niej możliwość obcowania muzyką, która pokochała. Wkrótce zaczęła sama zaczęła występować w małych klubach Nowego Jorku i San Francisco, gdzie poznała keyboardzistę i producenta Jaya Wagnera. Spotkanie to zaowocowało wieloletnią współpracą oraz dwoma przebojowymi albumami: „Playing It Cool” w 1997 i „Keeping Cool” w 1999. Joyce Cooling występowała i współpracowała z takimi gwiazdami jazzu jak Al Jarreau, Stan Getz i Joe Henderson. Do tej pory Joyce nagrała siedem albumów, z czego pięć było notowanych na amerykańskim Bilboardzie. Joyce zdobyła także kilka nagród, m.in. jako gitarzystka roku w Gibson Best Jazz Guitarist of the Year, oraz była nominowana do Gavin Contemporary Jazz Artist of the Year.
Lita Ford
Lita Ford to gitarzystka żeńskiej grupy The Runaways, określana przez niektórych jako królowa metalu. W zdominowanej przez mężczyzn muzyce lat 80. wybiła się cienia i zainspirowała wiele dziewczyn do sięgnięcia po gitarę. Urodziła się w Londynie, w rodzinie pochodzącej z Włoch, jednak już jakodziecko wyjechała z rodzicami do USA. Lita dostała gitarę klasyczną w wieku jedenastu lat i zaczęła grać do swoich ulubionych nagrań Deep Puprle i Jimiego Hendriksa. Rodzice wspierali ją w nauce, często nawet zmuszając ją do ćwiczeń.
W wieku trzynastu lat wraz z kuzynem wybrała się na koncert Black Sabbath, który wywarł na niej piorunujące wrażenie. Właśnie wtedy zdecydowała, że będzie grać na gitarze w zespole rockowym. Aby zarobić 450 dolarów na Gibsona SG, na którym grał jej ulubiony gitarzysta Toni Iommi, podjęła pracę w pobliskim szpitalu, podgrzewając obiady dla pacjentów.
W wieku szesnastu lat Lita Ford dołączyła do Runaways, zespołu wykonującego ostrą mieszankę punka i hard rocka. Po rozpadzie zespołu Lita rozpoczęła karierę solową. W roku 1983 ukazał się jej debiutancki album „Out of Blood”. W 1985 Ford została nominowana do nagrody Grammy dla najlepszej rockowej wokalistki. Swój największy sukces odniosła dzięki piosence „Close My Eyes Forever” śpiewanej w duecie z Ozzym Osbourne’em.
Vicki Genfan
Często opisywana jako Jimi Hendrix gitary akustycznej. Vicki Genfan używa 29 alternatywnych strojów oraz własnej perkusyjnej techniki gry nazwanej przez nią slap-tap, a bazującej na oburęcznym tapingu, wystukiwanych flażoletach oraz slapowanych liniach basowych. W jej muzyce często pojawiają się złożone rytmy. Gra również na gitarze barytonowej, sześciostrunowym banjo, pianinie, perkusji ręcznej i puzonie. Ponadto jest bardzo dobrą wokalistką o silnym, charyzmatycznym glosie.
Vicki Genfan określa swoją muzykę jako połączenie folku z funkiem, ale słychać w niej również pop, jazz oraz przede wszystkim muzykę świata. Pierwszą inspiracją dla Gefan był jej ojciec, który grał na gitarze dwunastostrunowej, skrzypcach i mandolinie. Silny wpływ mieli na nią również gitarzyści Leo Kottke, James Taylor i Michael Hedges. Vicki sięgnęła po gitarę, gdy miała pięć lat, muzykowała razem z ojcem i bratem. Obecnie koncertuje na całym świecie, występując solo oraz pojawiając się u boku innych znanych gitarzystów takich jak Tommy Emmanuel, Larry Carlton i Jennifer Batten.
Vicki Genfan uwielbia życie w trasie, które spędza w Vicki Van, specjalnie przystosowanej półciężarówce, w której mieszka, ćwiczy oraz nagrywa. W 2008 Genfan wygrała konkurs magazynu „Guitar Superstar”, gdzie jako jedna z dziesięciu finalistów walczyła na scenie o tytuł przed komisją, w której skład wchodzili m.in. Joe Satriani i Steve Vai. Vicki prowadzi warsztaty oraz udziela prywatnych lekcji. Niedawno wydała szkołę gry na wideo, na której przedstawia sekrety swojej unikalnej techniki.
Bonnie Raitt
Bonnie Raitt jest pierwszą kobietą, którą Fender uhonorował sygnowanym jej nazwiskiem modelem Stratocastera. Szanowana gitarzystka, kompozytorka oraz charyzmatyczna wokalistka stała się ikoną amerykańskiej muzyki i gwiazdą bluesa. Dorastając w rodzinie o muzycznych inklinacjach, zaczęła grać na gitarze akustycznej w wieku ośmiu lat; często ćwiczyła tak intensywnie, że z jej palce zaczynały krwawić. Nieco później zainteresowała się mało jeszcze wówczas znaną techniką bootleneck. Ponieważ w tym czasie brak było materiałów edukacyjnych prezentujących ten sposób gry, Bonnie po prostu wzięła fiolkę po lekarstwach na kaszel, zdarła etykietę i sama próbowała rozgryźć niuanse otwartego stroju na gitarze.
Bonnie Raitt często występowała w szkole, dla rodziny i przyjaciół. Paradoksalnie, bardziej interesowały ją tematy polityczne i społeczne, a grę na gitarze traktowała jako hobby. W 1967 opuściła Los Angeles i przeniosła się do Cambridge w Massachusetts, aby studiować afrykanistykę z myślą o wyjeździe do Tanzanii. Ostatecznie prawdziwą pasję odkryła jednak w muzyce i zaczęła koncertować w lokalnych klubach folkowych. Podczas występów poznała Dicka Watermana, dzięki któremu zaczęła współpracować z takimi gigantami bluesa jak Howlin’ Wolf czy Junior Wells. Uznanie i reputacja, jaką Bonnie zyskała w Filadelfii i Bostonie, doprowadziły do podpisania kontraktu z Warner Bross, a później Capital Records. Jej dziesiąty album, „Nick of Time”, sprzedał się w liczbie ponad pięciu milionów egzemplarzy i zebrał trzy nagrody Grammy. W roku 2000 Bonnie Rait została przyjęta do prestiżowego Rock and Roll Hall of Fame.
Mimi Fox
Mimi Fox to gitarzystka jazzowa, która zdobyła uznanie m.in. Herba Ellisa i Joe Passa. Entuzjastycznie przyjęta przez krytyków i szanowana przez muzyków, uważana jest za jedną z najbardziej elokwentnych instrumentalistek o niezwykłych zdolnościach. Fox nie tylko doskonale opanowała tradycyjne formy gry na gitarze jazzowej, ale nadała im nową siłę i jakość. Jej szybkie, improwizowane solówki na gitarach akustycznych i typu hollow-body hipnotyzują publiczność oraz zapierają dech w piersiach.
Pochodząca z Nowego Jorku Mimi Fox zaczynała w wieku dziewięciu lat od perkusji, aby rok później zmienić instrument na gitarę. W tym czasie interesowała się głównie folkiem, popem i R&B. Kiedy miała czternaście lat, kupiła album, który na zawsze zmienił jej muzyczne życie. Co prawda, na płycie nie grał żaden gitarzysta, ale „Giant Steps” Johna Coltrane’a wywarł na Fox ogromne wrażenie. Po ukończeniu szkoły średniej szybko zaczęła koncertować i ostatecznie przeniosła się do San Francisco, gdzie stała się poszukiwanym na rynku muzykiem.
Oprócz koncertowania Mimi Fox jest utalentowaną kompozytorką muzyki orkiestralnej oraz do filmów dokumentalnych i projektów tanecznych. Mimi podróżowała również po świecie z serią warsztatów oraz pełniła funkcję kierownika programowego w Jazz School w Berkeley. Za swoje niezwykłe zasługi w dziedzinie edukacji muzycznej została wyróżniona przez stowarzyszenie International Association Of Jazz Educators. Mimi wydała dziewięć solowych albumów oraz serię popularnych warsztatów w wydawnictwie True Fire i Mel Bay.
