Sabaton, Accept, Twilight Force, 27 lutego 2017, Ergo Arena

Czuję, że na początku tego tekstu powinienem się trochę wytłumaczyć. Wybrałem się na koncert Sabaton nie stojąc w jednym szeregu ani z fanami tego zespołu, których zdecydowanie nie brakuje, ani z jego hejterami, których też jest mnóstwo.

Stałem pomiędzy, bo docierało do mnie zazwyczaj więcej informacji o zespole, niż samej muzyki Sabaton. Zdarzyło mi się posłuchać jakichś piosenek, pewnie Spotify mi wypluł z raz czy dwa, ale na półce nie mam ani jednej ich płyty, moja cyfrowa kolekcja też nie zawiera żadnych nagrań Sabaton. Postanowiłem więc na własne oczy i uszy przekonać się o tym, po której stronie barykady wolę stanąć. Wybrałem się zatem do Ergo Areny na koncert w ramach trasy „The Last Tour”. Szwedom towarzyszyli niemieccy klasycy gatunku Accept oraz – o czym prawdę mówiąc dowiedziałem się w dniu koncertu – Twilight Force.

Kiedy tylko przebiłem się do hali, a muszę tutaj oddać połączonym siłom Ergo Areny i B90, że wszystko poszło turbo sprawnie, bo w kolejce do wejścia spędziłem jakieś 45 sekund, kupiłem piwo. Tylko ono mnie powstrzymało przed ucieczką z krzykiem, bo Twilight Force już grali. Ergo Arena w tym czasie była już całkiem zatłoczona i zgromadzona publiczność – mieszanka dopiero zapuszczających włosy młodzików, bo Sabaton, ze starszymi słuchaczami, którzy już włosów nie posiadają, bo Accept – wydawała się bawić dobrze. Ku mojemu zdziwieniu zresztą, bo zarówno to, co leciało z głośników, jak i to, co widziałem na scenie, powodowało u mnie zgrzytanie zębami. Twilight Force to połączenie lukrowanych, kompletnie niecharakterystycznych melodyjek, z prezencją przedszkolnego zespołu pieśni i tańca. Muzycy, poprzebierani za jakieś elfy czy pies wie co (btw, chłopaki z Finntroll, którzy w gruncie rzeczy mają podobną sceniczną stylówkę, zapewne płaczą ze śmiechu), gibali się na scenie jak emerytki w klubie seniora. Miałem wrażenie, że oglądam jakąś bardzo niskobudżetową adaptację „Hobbita”, która powstała w garażu na przedmieściach Falun i czułem się z tym faktem cholernie nieswojo. Młodsza część publiczności nie podzielała moich rozterek, co akurat uznałem za dobre – niech się bawią, niech poznają świat muzyki metalowej od czegoś, co jest metalowym odpowiednikiem Kucyka Pony. To w sumie chyba dobry start choćby do tego, by odskoczyć na przykład w Accept.

Widziałem już wcześniej na żywo Accept, więc wiedziałem, że to zupełnie inna liga, niż Twilight Force. Miałem nawet okazję poznać Wolfa Hoffmanna i Petera Baltesa (obaj gościli na naszych okładkach), więc wiedziałem, że to goście stworzeni do grania metalu, nie jakichś popłuczyn po kiepskich książkach fantasy. Mimo tego byłem szczerze zaskoczony jak wielka jakościowa przepaść ziała między Twilight Force i Accept. Niemcy wyszli na scenę jak po swoje. To był zresztą klasyczny blitzkrieg – Wolf i ekipa wpadli na scenę i w zasadzie pierwszym riffem zmietli niesmak po Twilight Force. Brzmienie jak żyleta, super dokładnie zagrane riffy i zestaw klasyków gatunku – to nie mogło się nie udać. Wolf Hoffmann błyszczał. Przyjął na siebie rolę frontmana, przecinając powietrze swoimi riffami i prując te swoje solówki, okraszone tematami z utworów muzyki klasycznej. Wtórował mu Baltes. Obaj byli królami sceny i dyrygowali publiką, która poddała się bez oporu. Mark Tornillo świadomie oddawał miejsce bardziej doświadczonym kolegom, a ci robili dokładnie to, co robili przez całe życie – grali prawdziwy metalowy koncert. Oczywiście punkt kulminacyjny koncertu to klasyk w postaci numeru „Metal Heart”, który jest starszy niż połowa publiczności na koncercie w Ergo Arenie. Mimo tego solówkę Wolfa w postaci motywu z „Dla Elizy” śpiewała cała hala.

Po świetnym secie Accept przyszedł czas na gwiazdę wieczoru. Sabaton wparowali na scenę przy wtórze owacji publiki. Zaczęły się wybuchy, fajerwerki i ogień, choć akurat z pirotechniki ekipa wystrzelała się chyba dość szybko, bo po pełnym jej początku potem stosowana była dość oszczędnie. Zespołowi od czasu do czasu na scenie towarzyszyli też poprzebierani w mundury wojskowe członkowie ekipy. Choć produkcja koncertu nie była tak rozbudowana jak w przypadku Rammstein (co akurat jest dość oczywiste), czy nawet Behemoth, to trzeba przyznać, że robiła wrażenie. Sabaton mają na siebie pomysł i to właśnie to jest główną przyczyną kontrowersji towarzyszących zespołowi. Ów pomysł polega bowiem na graniu piosenek o bitwach, armiach i wojnach – mocno metalowy temat, przyznacie. Zapewne przypadkiem gdzieś po drodze okazało się jednakże, że łączy się to też z graniem pod publiczkę, bo opiewanie zwycięstwa armii danego kraju spotykało się zawsze z gorącym przyjęciem publiczności w tymże państwie. Sabaton są tego świadomi – wiedzą, że to właśnie to przyciąga na ich koncerty publiczność, więc umyślnie szafują militarnymi klimatami, przeskakują w czasie i przestrzeni opowiadając o wszelakich potyczkach na przestrzeni wieków na całym globie. Kontrowersji nie może natomiast wzbudzać warstwa muzyczna. Sabaton grają swój power metal poprawnie, ale bez szału. Ich muzyka wbrew pozorom nie jest nawet specjalnie przebojowa, choć z drugiej strony trzeba przyznać, że kolejne utwory są na tyle proste, że łatwo wpadają w ucho, więc nikt nie powinien mieć problemu ze skandowaniem refrenów. Nie zaimponowało mi to jednak. Koncert przebiegał mimo wszystko w świetnej atmosferze. Publiczność się po prostu bawiła i tego zanegować nie mogę. Zaangażowanie sali sięgało zenitu oczywiście w okolicy końca koncertu, kiedy Sabaton uraczyli ją numerami dotyczącymi historii Polski – a to „Uprising” o Powstaniu Warszawskim, a to „Winged Hussars” o Bitwie pod Wiedniem, a to w końcu „40:1” o Bitwie pod Wizną.

Być może byłem jedynym osobnikiem spośród tych 3 tysięcy w Ergo Arenie tego wieczora, który przestał cały koncert Sabaton z rękami w kieszeniach, zerkając co chwilę na zegarek. Szwedzi nie zrobili na mnie piorunującego wrażenia. Szczerze mówiąc, nie zrobili na mnie żadnego wrażenia. Nie imponowały mi ani żenujące sceniczne żarty Joakima, opierające się na powtarzaniu słowa „kurwa” ku ucieszy gawiedzi, ani wypicie piwa duszkiem. Najwyraźniej odkąd skończyłem gimnazjum trudno mi zaimponować.

Gdybym miał wybrać najlepszy koncert spośród występów Twilight Force, Accept i Sabaton, bez wahania wskazałbym majstersztyk Niemców. Sabaton oparli się na prostych i niespecjalnie świeżych patentach, które na bardziej obytych w heavymetalowych warunkach nie będą robiły specjalnego wrażenia. Mój pierwszy koncert Sabaton mogę zatem podsumować słowami: dobrze wyprodukowany występ przeciętnej grupy.

Tekst: Jakub Milszewski
Zdjęcia: Karol „Tarakum” Makurat