[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Kiedy pisarz Cameron Crowe w 1975 roku przedstawił Joe Walsha czytelnikom magazynu Rolling Stone, napisał, że Joe „z pewnością należy do najlepszych gitarzystów rock and rolla”. I nic dziwnego – w tamtym okresie zaliczali go do swoich ulubionych gitarzystów zarówno Eric Clapton, jak i Jimmy Page, czy Pete Townshend.
Clapton mówił „Nie słucham wielu płyt, ale słucham jego”. Page z kolei wspominał o „niesamowitym wyczuciu” gitary Joe, dodając „Uwielbiam jego styl od wczesnego Jamesa Ganga”. Gitarzysta The Who powiedział: „Joe Walsh to płynny i inteligentny gitarzysta. Nie ma wielu takich”.
Kiedy Joe dołączył do The Eagles i wszystko się zmieniło – jako gitarzysta wniósł on ponadczasowy wkład w kanon światowej popkultury dzięki takim kawałkom jak „Hotel California”, czy „Life in the Fast Lane”. Ostatnio został honorowym członkiem Foo Fighters.
Kariera muzyczna
Joseph Walsh w swojej ponad 50-letniej karierze był członkiem trzech odnoszących sukcesy zespołów rockowych. zaczęło się od James Gang, potem oszałamiający sukces The Eagles a na końcu Ringo Starr & His All-Starr Band.
Walsh odniósł również sukces zarówno jako artysta solowy, jak i jako płodny muzyk sesyjny, występując na wielu nagraniach innych artystów. W 2011 roku Rolling Stone umieścił go na 54 miejscu na liście „100 największych gitarzystów wszechczasów”.
W połowie lat sześćdziesiątych, po ukończeniu Kent State University, Walsh grał z kilkoma lokalnymi zespołami z Ohio, zanim dotarł do krajowej publiczności jako członek James Gang, którego hit „Funk # 49” podkreślił jego umiejętności zarówno jako gitarzysty, jak i piosenkarz.
Kiedy The Eagles poprosił Joe o dołączenie, skorzystał z okazji. On i członkowie zespołu znali się już wcześniej, dlatego nie było problemu, kiedy nowy producent Orłów, Bill Szymczyk polecił go do zespołu jako gitarzystę. Rezultatem był album „Hotel California”, który wzniósł zespół na najwyższą półkę. Hotel California sprzedał się w ponad 50 milionach egzemplarzy, a utwór tytułowy przyniósł zespołowi nagrodę Grammy. Obecność Joe zmieniła również zespół jako machinę koncertową, dodając jego ostrzejsze solowe utwory do repertuaru na żywo. Jako członek Eagles, Walsh został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w 1998 r. The Eagles są uważani za jeden z najbardziej wpływowych zespołów lat 70., pozostając jednym z najlepiej sprzedających się amerykańskich zespołów w historii muzyki popularnej.
W 1998 roku w ankiecie czytelników przeprowadzonej przez magazyn Guitarist wybrano gitarowe solówki w utworze „Hotel California” Walsha i Dona Feldera jako najlepsze solówki gitarowe wszechczasów. Magazyn Guitar World umieścił go na ósmym miejscu listy 100 najlepszych solówek gitarowych.
Joe Walsh wydał także dwanaście solowych albumów studyjnych, sześć albumów kompilacyjnych i dwa albumy koncertowe.
Joe Walsh – sprzęt
Jeśli chodzi o instrumentarium, wzmacniacze i efekty to Joe stawia na zróżnicowane konfiguracje i nie jest przyspawany do jednej marki, czy jednego brzmienia. To bardzo zdrowe podejście doświadczonego muzyka, pozwalające mu kolorować muzyczne obrazy wieloma barwami.
Przede wszystkim gra na klasykach typu Gibson Les Paul ’60 i Fender Stratocaster Elite. Oprócz tego często chwytał się za Gretscha White Falcon 1959 oraz 6120, Carviny DC4, CT4, i CT6, aostatnio widzimy go często z McCarty 594 Singlecut Joe Walsh Limited Edition. To jego sygnatura, z którą czuje się doskonale.
Wzmacniacze to głównie piece, wśród których królują Fendery. Modele, na których gra to przede wszystkim Fender Bandmaster, Blackface Champ i, co zaskakujące, Fender FM 15 DSP Frontman. Używał też Marshalla Plexi 50 W i nieśmiertelnego Rolanda JC-120 Jazz Chorus.
Joe upodobał sobie efekty BOSS i to z nich głównie ma skomponowany swój pedalboard. Można w nim zobaczyć Boss DD-6 i DD-3 obydwa to oczywiście Digital Delay, poza tym BOSS OS-2 Overdrive/Distortion oraz BOSS PS-5 Super Shifter.
Wybrana dyskografia
The Eagles
- 1976 – Hotel California
- 1979 – The Long Run
- 1980 – Eagles Live
- 1994 – Hell Freezes Over
- 2005 – Farewell 1 Tour – Live From Melbourne (DVD)
- 2007 – Long Road Out of Eden
- 2009 – New Zealand Concert
Albumy solowe
- 1974 – So What
- 1976 – You Can’t Argue with a Sick Mind
- 1978 – But Seriously Folks
- 1978 – The Best of Joe Walsh (kompilacja)
- 1981 – There Goes the Neighborhood
- 1983 – You Bought It, You Name It
- 1985 – The Confessor
- 1985 – Rocky Mountain Way (kompilacja)
- 1987 – Got Any Gum?
- 1991 – Ordinary Average Guy
- 1992 – Songs for a Dying Planet
- 1995 – Look What I Did! (kompilacja)
- 1997 – Joe Walsh’s Greatest Hits – Little Did He Know… (kompilacja)
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][mp_block_9 post_tag_slug=”joe-walsh” post_limit=”5″ post_paging=”footer_paging”][/vc_column][/vc_row]
