Wywołanie wrażenia gry w pewnej przestrzeni, często większej niż aktualnie się przebywa – oto zadanie przestrzennych efektów gitarowych. Zapraszamy do zapoznania się z zasadami działania i opisem tych podstawowych modulacji.
Duża plenerowa przestrzeń, sala koncertowa, hala filharmonii, wnętrze klubu, hotelowy hall, kościelna katedra, a nawet zwykłe przejście dla pieszych kojarzą się z takimi efektami jak pogłos, czy echo. Ucho ludzkie „lubi” dźwięki bogate w przesunięcia fazowe i czasowe, bogate w harmoniczne, łatwiej jest również grać używając sprzętu, dzięki któremu uda się wydobyć odpowiednio wydłużone dźwięki.
Czasami jednak brzmienie gitary warto wzbogacić w wydłużenie dźwięku lub przestrzeń generowaną analogowo lub elektronicznie. Dźwięk na tym zyska, metaforycznie mówiąc – zacznie oddychać.
Sygnał bez efektu
Charakterystyczną cechą sygnału czystego z gitary jest nagły pik dźwiękowy i ciągłość sygnału dzięki bezwładności strun, co nazywamy sustainem, czyli długością wybrzmiewania dźwięku potęgowaną dodatkowo przez dobrą jakość materiałów użytych do produkcji gitary. Generalnie Im dłuższy jest czas wybrzmiewania, z tym lepszym dźwiękiem lub instrumentem mamy do czynienia, a także tym lepiej ucho ludzkie go toleruje. Wybrzmiewanie można uznać za dobre preludium brzmienia podbarwionego szlachetnym pogłosem – ten efekt to oczywiście wzbogacenie gitarowego dźwięku.
Linia opóźniająca – delay
Termin delay oznacza opóźnienie nie tylko kiedy czekamy na spóźniający się samolot, ale także gdy oczekujemy na powtórzenie dźwięku wygenerowanego automatycznie. W akustyce delay jest efektem elektroakustycznym, dublującym sygnał i przesuwającym go w czasie o pewną stałą lub zmienną w zależności od ustawionych parametrów odległość.
Delay jest efektem elektroakustycznym, dublującym sygnał i przesuwającym go w czasie o pewną stałą lub zmienną w zależności od ustawionych parametrów odległość
W odróżnieniu od efektu dubbling, czy flanger efekt ten charakteryzuje dużo większa odległość w czasie między sygnałem oryginalnym a sygnałem będącym kopią. I znowu wracamy do naturalnego sustainu instrumentu. Długie wybrzmiewanie oznacza mniejszą przerwę „bez dźwięku” pomiędzy sygnałem oryginalnym a powtórzonym, kiedy czas odbicia jest ustawiony na większą wartość. Wiadomo – krótki dźwięk nie będzie w stanie wypełnić luki czasowej pomiędzy atakiem i zanikiem tonu oryginalnego a przed powtórzeniem w obwiedni dźwięku.
W takim przypadku każda cząstka sygnału została przesunięta w czasie łącznie z drobnymi niuansami dźwiękowymi. Będzie to więc dokładna kopia oryginalnej obwiedni dźwięku – delay z mieszaniem z sygnałem oryginalnym w stosunku 1:1. Siła obydwu sygnałów jest taka sama.
Delay bez sygnału oryginalnego
Efekt zachowuje się podobnie jak klasyczny delay przedstawiony powyżej, ale jego zadanie skupia się wyłącznie na opóźnieniu z eliminacją sygnału rzeczywistego.
Istnieje wiele technik budowania tego typu efektów: począwszy od techniki analogowej, gdzie sygnał opóźniany jest w czasie za pomocą elementów elektrycznych takich jak cewki, rezystory i kondensatory, aż po technikę cyfrową, gdzie obecne są przetworniki pamięci i odpowiedni generator formujący sygnał dopiero po pewnym czasie. Widzimy więc, że sama zasada działania delay’a jest dość prosta, w przeciwieństwie do technicznych sposobów jej realizacji. Od początku rozwoju technik studyjnych i estradowych próbowano uzyskać powtórzenie dźwięku różnymi metodami, z gorszym lub lepszym skutkiem.
