W jaki sposób decydujesz, w których kompozycjach użyć gitary barytonowej zamiast Twojej „podstawowej”?
Dużo zależy od stylu piosenki i jej kierunku. W gitarze barytonowej mam możliwość przestrojenia się do A albo B, uzyskać naprawdę ciężkie brzmienie, więc jeśli piosenka zmierza w tę stronę, np. „Paralyzed” – sądzę, że główny riff jest tu naprawdę porządnie osadzony w B właśnie w ten sposób. Ale z reguły lubię decydować o doborze gitary na samym początku, gdy zaczynamy pisać utwór.
Ten rok rozpoczynacie od europejskiej trasy promującej 20-lecie płyty „Metropolis Pt. 2: Scenes from the Memory”. Jak wspominasz pracę nad tym krążkiem po tylu latach, gdy zmianom uległy rozmaite techniki szczególnie dot. produkcji?
Pomimo, że to już dwadzieścia lat, bardzo dobrze pamiętam proces powstawania tej płyty. Mieliśmy mnóstwo frajdy z pracy nad nią, choć wymagało to dużo pracy. To był pierwszy album z Jordanem w składzie, po tym jak ja i Mike Portnoy stworzyliśmy z nim dwie płyty w ramach „Liquid Tension Experiment”. Jordan dołączył do Dream Theater gdy akurat pisaliśmy materiał, byliśmy w BearTracks Studios w południowym NY, gdzie powstawało oczywiście „Images and Words” (album DT z 1992 roku – przyp. red.), a także „Six Degrees of Inner Turbulence”. Więc było to jak powrót do domu. Spędziliśmy mnóstwo czasu pracując nad historią i każdy był w to zaangażowany. Cieszę się, że to powstało, to był nasz pierwszy album koncepcyjny.
W ramach rocznicy odgrywacie ten album w całości. Jak wyglądał proces aranżacyjny tych utworów na potrzeby waszych współczesnych występów, czy było coś, co Cię zaskoczyło, „odkopując” niektóre z tamtych nagrań?
Część materiału stanowiła wyzwanie jeśli chodzi o grę, zajęło nam mnóstwo prób aby zagrać wszystko poprawnie, jak przykładowo utwór „Beyond This Life”. Ponadto musimy mieć pewność w porozumieniu z naszymi inżynierami od światła i sceny, że jest to wystarczająco interesujące, mamy całkiem nowy pokaz wideo towarzyszący tym utworom. Na koncertach w Stanach, od momentu startu gdy zaczynamy sekwencją otwierającą koncert, w której przemawia terapeuta, publiczność dosłownie oszalała. Ta płyta jest szczególna dla wielu naszych fanów z całego świata, dlatego myślę, że słuszne jest odgrywanie tego materiału w całości w ramach świętowania jego 20-lecia. Wiesz, niektórzy ludzie nie mieli nigdy możliwości, żeby to zobaczyć, byli albo zbyt młodzi, albo nie znali zespołu. Ci, którzy mieli taką możliwość widzieć te występy w 1999-2000 teraz zobaczą je po raz drugi, ale w całkiem innej odsłonie. Więc dla wszystkich: zespołu i naszej ekipy, fanów, jest to swego rodzaju duchowe doświadczenie. Nie mogę się doczekać, aby zaprezentować to w Europie. To będzie trzygodzinny koncert podzielony na dwa sety. W pierwszej części gramy kawałki z najnowszej płyty i kilka starszych, zaś druga część jest w całości poświęcona „Scenes from the Memory”, z zupełnie nowymi animacjami przedstawiającymi całą historię, postacie i fabułę.
Przy tak obszernych koncertach i intensywnych trasach, co robisz aby cały czas „być w formie” i móc każdego wieczoru występować na najwyższym poziomie?
Każdy z zespołu i produkcji czuje się zobowiązany do tego, aby każdy koncert był możliwie jak najlepszy. Wszyscy są przygotowani podchodzą do tego profesjonalnie. Każdy dba o siebie, trasy koncertowe są trudne, wiąże się z tym dużo podróży, a co za tym idzie łatwo się rozchorować lub źle odżywiać. Koncert danego wieczoru to najważniejsza część każdego dnia i wiem, że każdy z nas ma swoistą „rutynę” przygotowywania się, rozgrzewki i rozciągania właśnie po to, aby znaleźć się w właściwym stanie świadomości, wyjść na scenę i dać z siebie wszystko, co najlepsze. To właśnie dlatego jesteśmy z dala od domu, więc zawsze chcemy, aby koncert był najlepszą częścią dnia. Każdy w zespole jest w to zaangażowany, nikt z nas nie ma problemu z narkotykami, alkoholem itd., każdy jest skupiony i bardzo profesjonalny. Myślę, że to pomaga nam pozostawać na odpowiednim poziomie przez tyle lat. Publiczność też to w jakiś sposób odczuwa, wyrażając pozytywne opinie.
Chciałbym zapytać o Twoją rolę jako gitarzysty w rozwoju tego instrumentu, a tym samym muzyki progresywnej jako gatunku. W jednym z niedawnych wywiadów Brian Ball stwierdził: „Współpraca z Johnem pchnęła nas do tworzenia gitar, które moim zdaniem są jednymi z najlepszych na rynku”. Jakie są Twoje refleksje odnośnie współpracy z Ernie Ball & MusicMan z perspektywy lat?
To w zasadzie również dwadzieścia lat, odkąd jestem z nimi. Zacząłem używać ich gitar w momencie gdy nagrywaliśmy „Scenes from the Memory”. Przede wszystkim gratulacje dla Briana za objęcie stanowiska CEO firmy, cieszę się wraz z nim. Jestem oczywiście bardzo blisko związany z całą rodziną Ball. To niesamowita relacja, w sensie kreatywnym Sterling i ja stworzyliśmy tak niezwykłe instrumenty, z których jesteśmy dumni. Dla przykładu, model „The Majesty” został najczęściej sprzedawanym modelem gitary sygnowanej zaraz za Gibsonem „Les Paul”, więc to daje jakieś wyobrażenie. Ponadto są po prostu wspaniałą rodziną, jako gitarzysta mam możliwość przedstawiać wszystkie moje pomysły i pragnienia innowacji w porozumieniu z świetnymi inżynierami, którzy są w stanie stworzyć te niezwykłe gitary. Nie chodzi tylko o gitary i muzykę, a o rodzinną relację, z mnóstwem przyjaźni i wspólnych barbecue. To najlepsza relacja, jaką miałem w życiu, tak, zawodowym, jak i osobistym. Jeszcze raz, gratulacje dla Briana. Kontynuujemy próby przekraczania kolejnych barier, mamy na horyzoncie kilka wspaniałych wariacji modeli gitar, które ukażą się jeszcze w 2020 i jestem podekscytowany, że ludzie wkrótce to zobaczą. Stworzyłem kilka materiałów foto-wideo na potrzeby tego, więc wkrótce powinno to się zacząć ukazywać. Oczywiście mamy tę 20-letnią rocznicę naszej współpracy i z tego tytułu również przygotowujemy coś specjalnego. Jest to dla mnie niezwykle satysfakcjonujące.
Jak Twoja technika ewoluowała na przestrzeni tych wszystkich lat? Czy jest coś szczególnego, co dostrzegasz, że robisz inaczej niż na początku?
Są pewne rzeczy, które rozwinąłem gdy byłem naprawdę młody, a które zostały ze mną przez ten cały czas. Ale są też elementy, które rozwinąłem znacznie później, z biegiem czasu. Szczególnie na starszych albumach miałem to podejście do „shred-pickingu”, które włączyłem do swojej gry. Nawet przy nowym albumie starałem się sięgnąć po nowe techniki, których wcześniej nie stosowałem, dotyczące kostkowania czy technik arpeggio, i jest to słyszalne. Staram się rozwijać z każdym albumem, rzucam sobie wyzwanie jako gitarzyście, włączając rzeczy, których wcześniej nie robiłem, do mojej techniki gry. Cały czas ćwiczę, ciągle staram się uczyć, a gitara nigdy się nie starzeje, zawsze jest w niej coś ciekawego. To zawsze mnóstwo zabawy i wyzwania.
Czy miałbyś jakieś rady dla młodych gitarzystów, którzy mają problem z uzyskaniem własnego brzmienia i wypracowaniem własnego stylu?
Jest to coś niezwykle ważnego, ponieważ tak wiele osób na świecie gra na gitarze i trudno jest wyjść przed szereg. Myślę, że najlepszy sposób dla muzyków aby to zrobić, to pisanie własnej muzyki. Ponieważ gdy już zaczniesz być kreatywny i zaczniesz „opakowywać” własne kompozycje, twój styl poniekąd naturalnie się wyłania. Jeżeli jedyna rzecz, którą robisz, to kopiowanie innych, to może być utrudnione. Więc, moja rada to aby pracować nad własnymi kompozycjami, starać się być kreatywnym i wierzyć, że twój autorski głos pojawi się w trakcie tego procesu.
Minęło wiele lat odkąd opublikowałeś „gitarowy samouczek” w formie DVD pt. „Rock Discipline”. Czy skłaniałbyś się do nagrania podobnego tutorialu współcześnie, gdyby była taka możliwość?
Możliwe. Wtedy, gdy to nagrywałem, myślę, że to był rok 1995, tego typu filmy były bardzo popularne. Było to przed erą YouTube, a więc każdy robił takie nagrania, było wiele wspaniałych: Shawn Lane, Paul Gilbert, Steve Morse i mnóstwo innych. YouTube to zmienił, obecnie jest tak dużo materiału online dostępnego dla ludzi, że nie sądzę, że cieszyłoby się to taką popularnością, lub że jest to niezbędne. Jeżeli kiedykolwiek pojawi się taka możliwość i zdecyduję się, żeby to zrobić, jestem pewien, że będzie w tym mnóstwo zabawy, więc nigdy nie wiadomo – jest to coś możliwego w przyszłości.
Pięć lat temu wystąpiliście na „Przystanku Woodstock”, który jest jednym z największych frekwencyjnie festiwali na świecie. Jak wspominasz tamten koncert?
Pamiętam, że była to największa publiczność, przed jaką kiedykolwiek mieliśmy okazję występować. Sądzę, że było tam około 750 tysięcy ludzi, ilość osób była niewyobrażalna. Pamiętam także organizatora festiwalu, zapomniałem jego imię [John ma na myśli Jurka Owsiaka – przyp. red.] ale pamiętam, że oglądał każdy zespół z boku sceny na małym telewizorku, siedząc na fotelu. To było ciekawe, chyba na koniec koncertu wyszedł na scenę aby zrobić zdjęcie z zespołem. Występ dla tak wielu ludzi był czymś surrealistycznym, w sensie nie dało się nawet dostrzec, gdzie kończy się tłum. Bawiliśmy się naprawdę świetnie.
Rozmawiał: Michał Wawrzyniewicz
Zdjęcia: Mark Maryanovich, Inside Out, salajean, A.PAES
