Struna G
Jeśli spojrzeć na dobrze ustawiony mostek, da się zauważyć, że najbardziej cofnięte są struna E6 oraz G3. Struna G3 przysparza największych kłopotów z kilku powodów. Po pierwsze posiada znaczną grubość, co za tym idzie w naturalny sposób potrzebuje dłuższej menzury. Weźmy np. popularny set 10–46. Struna E1 posiada grubość 0,10 mm, H2 – 0,13 mm, ale G3 już 0,17 mm. Rozmiar interwału między strunami H2 i E1 to kwarta, a między grubszą G3 i H2 tylko tercja. Paradoksalnie struny basowe (D4 i A5) mają krótszą menzurę, a przecież G3 strojona jest wyżej. Po drugie w gitarze podczas gry akordowej na strunie G3 grane są składniki stanowiące o trybie akordu (dur, moll). Równomierna temperacja stroju pozwala na uzyskanie zaledwie kompromisu pomiędzy wystrojeniem tercji i kwinty (lub kwarty). Naturalny problem niestrojenia gitary jest więc dodatkowo komplikowany przez trudną menzurę struny G3. Konstruktorzy próbują rozwiązać to różnymi metodami np. zmienną menzurą w basach Dingwall.
Mostki z możliwością regulacji menzury Najlepiej, kiedy regulacja możliwa jest dla każdej struny, jak w mostkach T-O-M, typu Strato lub Floyd Rose. W klasycznych Telecasterach mamy mostki, w których na jeden regulowany wałek przypadają dwie struny. Są też mostki, w których nie ma bezpośredniej regulacji dla każdej ze strun, takie jak klasyczny Wraparound. Tutaj regulacja menzury odbywa się poprzez dwie śrubki dystansujące strunociąg od trzpieni mocujących.
