Metal alternatywny (znany również jako alt-metal) to gatunek muzyki heavymetalowej, który łączy ciężkie brzmienia metalowe z wpływami rocka alternatywnego i innych gatunków niespotykanych tradycyjnie w metalu. Charakterystycznymi cechami zespołów metalu alternatywnego są nisko strojone, średnio tempowe riffy gitarowe, mieszanka dostępnych melodyjnych wokali i ostrzejszych śpiewów, a czasem niekonwencjonalne dźwięki w obrębie innych stylów metalu.
Termin metal alternatywny (ale-metal) jest używany od lat 80. XX wieku, ale zyskał na popularności w latach 90. Do gatunków zaliczanych do ruchu metalu alternatywnego należą także rap metal i funk metal, które wpłynęły na kolejny ważny podgatunek – nu metal. Nu metal rozwija brzmienie metalu alternatywnego, łącząc jego styl wokalny i strojone riffy z elementami innych gatunków, takich jak hip-hop, funk, thrash metal, hardcore punk i industrial metal.
Metal alternatywny narodził się w latach 80. dzięki zespołom takim jak Faith No More, Living Colour, Soundgarden i Jane’s Addiction. W latach 90. gatunek osiągnął sukces dzięki popularności zespołów takich jak Helmet, Tool i Alice in Chains. Pod koniec lat 90. i na początku 2000 nu metal zdobył popularność w mainstreamie dzięki sukcesowi zespołów takich jak Korn, Limp Bizkit, P.O.D., Papa Roach, Disturbed, Godsmack, System of a Down, Linkin Park, Slipknot i Staind. Po 2003 roku popularność nu metalu zaczęła spadać, a zespoły takie jak Korn, Limp Bizkit i P.O.D. doświadczyły spadku sprzedaży albumów, przy czym wiele zespołów nu metalowych przeniosło się do innych gatunków. Niemniej jednak, popularność metalu alternatywnego kontynuowano w latach 2000 z ciągłym sukcesem zespołów takich jak Disturbed, Godsmack i System of a Down oraz mainstreamowym sukcesem debiutujących zespołów jak Evanescence, Three Days Grace i Breaking Benjamin.
Metal alternatywny (alt-metal): cechy charakterystyczne
Gatunek ten jest ogólnie uważany za fuzję rocka alternatywnego i heavy metalu, chociaż AllMusic stwierdza, że „alt-metal to szeroko pojęty termin, który był używany do opisania zespołów od Hammerlock po Neurosis po Ministry po Limp Bizkit”. Zauważyli również, że metal alternatywny pierwotnie był „stylem zjednoczonym przez swoją postawę nonkonformistyczną, a nie przez jakikolwiek natychmiast rozpoznawalny dźwięk”.
Jedną z głównych cech metalu alternatywnego i jego podgatunków są ciężko strojone, średnio tempowe riffy gitarowe w stylu „chug”. Jednak zespoły funk metalowe często stosują bardziej konwencjonalny styl riffów inspirowanych thrash metalem lat 80. Metal alternatywny charakteryzuje się czystymi i melodyjnymi wokalami, inspirowanymi tymi z rocka alternatywnego, w przeciwieństwie do innych podgatunków heavy metalu. Późniejsze zespoły często włączały style wokalne oscylujące między czystym śpiewem, growlem i krzykiem. Przykłady obejmują zespoły metalu alternatywnego związane z ruchem nu metal, takie jak Korn i Deftones, które zostały opisane jako posiadające „bipolarne wokale”.
Jonathan Gold z Los Angeles Times napisał w 1990 roku:
„Tak jak rock ma alternatywną, skrzydło-bandy takie jak Replacements i Dinosaur Jr.-tak samo ma metal. Metal alternatywny to alternatywna muzyka, która rockuje. A metal alternatywny w tych dniach może dotrzeć do 10 razy większej publiczności niż inny rock alternatywny. Jane’s Addiction gra intensywną markę metalu artystycznego inspirowanego latami 70.; tak samo robi Soundgarden. W rzeczywistości, artystyczne wędrówki Sab i samego Zepa byłyby uważane za metal alternatywny”. Houston Press opisał gatunek jako „kompromis dla ludzi, dla których Nirvana nie była wystarczająco ciężka, ale Metallica była za ciężka”.
Pierwsza fala zespołów metalu alternatywnego wyłoniła się z wielu tle, w tym hardcore punk (Bad Brains, Rollins Band, Life of Agony, Corrosion of Conformity), noise rock (Helmet, The Jesus Lizard, Today Is the Day), sceny grunge’owej w Seattle (Alice in Chains, Soundgarden), stoner rock (Clutch, Kyuss), sludge metal (Fudge Tunnel, Melvins), metal gotycki (Type O Negative), groove metal (Pantera, White Zombie) i industrial (Godflesh, Nine Inch Nails, Ministry). Te zespoły nigdy nie utworzyły odrębnego ruchu lub sceny; raczej były związane z ich włączeniem tradycyjnych wpływów metalowych i otwartością na eksperymentowanie. Jane’s Addiction zaczerpnęli z art rocka i rocka progresywnego, Quicksand łączyli post-hardcore, a Living Colour wstrzyknęli funk w swoje brzmienie, na przykład, podczas gdy Primus byli inspirowani rockiem progresywnym, thrash metalem i funkiem, a Faith No More mieszali rock progresywny, R&B, funk i hip-hop. Styl metalu alternatywnego Fudge Tunnel obejmował wpływy zarówno sludge metalu, jak i noise rocka.
źródło: wikipedia
