Dwudziestu dwóch wspaniałych. Gitarowe nadzieje na 2020 rok.

Chcieliśmy zainteresować Was gitarzystami, na których warto mieć oko w 2020 roku. Oczywiście zachęcamy do pełniejszego zapoznania się ze wszystkimi wspomnianymi w artykule postaciami. Dziękuję za pomoc Jackowi Kiellerowi, Michałowi Karbowskiemu, Michałowi Munchowi, Arturowi Chybowi i Rafałowi Sarneckiemu, którzy podsunęli kilku gitarzystów do tego zestawienia.

 

Domowych wymiataczy jest naprawdę sporo, można ich liczyć w tysiącach (co dobrze świadczy o kondycji gitary elektrycznej), ale zdecydowałem się na dodatkowe i oczywiste kryterium. Oprócz bowiem umiejętności wykonawczych ważne jest, by dany gitarzysta prezentował jakiś pierwiastek oryginalności, by był choć trochę unikalny. Poza tym powinien „wychodzić do ludzi” ze swoim rzemiosłem ergo: by co najmniej występował, koncertował, a najlepiej, by poczynił już jakieś nagrania. Wówczas można przypuszczać, że jest to gitarzysta perspektywyczny, o którym mamy szansę usłyszeć w przyszłości. I to nie z powodu ilości dźwięków na sekundę, ale muzycznej i artystycznej wizji. Pominąłem średnie pokolenie gitarzystów, którzy już utytułowani i są do pewnego stopnia osobowościami, dlatego zabrakło tu miejsca dla m.in. Pliniego, Kurta Vile, Jonathana Kreisberge, Lage Lunda, Lionela Louke, Juliana Lage’a, Alexa Goodmana, Gilada Hekselmana, Jacka Broadbenta, Toma Mischa, Daniele Gottardo, Rafaela Trujillo, a także polskich asów pokroju Jacka Kiellera, Michała Karbowskiego, Michała Trzpioły, Marka Kądzieli, Szymona Miki, czy Gabriela Niedzieli. Jeśli ktoś nie słyszał o tych zawodnikach, polecam bardzo odszukać ich w internecie – to jazda absolutnie obowiązkowa nie tylko dla entuzjastów gitarowego grania. Nie znaleźli się też w zestawieniu młodzi wymiatacze, ale podejrzanie mało kreatywni, lub mający na koncie zbyt skromne dokonania, czego przykładem jest Nicole Cerminara, Matt Zara (obydwoje świetni intrumentalnie i brylujący na Instagramie), czy rewelacyjni Joshua Meader, Kamran Alan Shikoh i Kazuki Isogai. Każda z tych postaci dopiero musi znaleźć przepis na samego siebie, dajemy im jeszcze trochę czasu.

 

Oto jak prezentuje się dwudziestka dwójka nadziei TopGuitar na rok 2020, kolejność przypadkowa.
Acha, koniecznie odnajdźcie ich na you tube, momentami można zbierać szczękę z podłogi!

 

 

Kaspar Jalily
Gatunek: jazz, R’n’B, pop
Urodził się w 1994 roku we Francji gdzie obecnie mieszka. Kaspar jest nauczycielem gry na gitarze i nawet opracował swoją własną metodę nauczania, ale na szczęście jest jeszcze sidemanem, który nagrywa i gra z wieloma artystami, ostatnio z Corey Henry (Snarky Puppy). W ostatnich latach brał także udział w międzynarodowych konkursach (m.in. Six String Theory Lee Ritenoura), zostając zazwyczaj ich finalistą. Bardzo aktywny w necie i coraz bardziej aktywny koncertowo. Choć nie ma jeszcze własnego stałego składu, to chyba już czas na jakąś solową płytę, bo widać, że kreatywności ma za kilka osób!

 

 

 

Camila Meza
Gatunek: jazz

Rocznik 1985, urodzona w Chile. Choć Camila jest już dość znana, bo od 10 lat jakoś radzi sobie na ciasnej nowojorskiej scenie, to wydaje mi się, że jeszcze wszystko przed nią. Jej 3 solowe płyty nie odniosły jakiegoś wielkiego sukcesu, ale ujawiniają spory potencjał także jako kompozytorki. Ostatnia płyta „Ambar” mogłaby być bardziej gitarowa (jest wokalno-jazzowa) ale artystycznie ewidentnie są to coraz wyższe loty, a jeśli Camila już gra na gitarze, to trzeba przyznać, że robi wrażenie. Czekamy zatem na sprowadzenie gitary do wspólnego mianownika twórczych działań Camili, a czekając polecamy bardzo jej dotychczasową twórczość.

 

 

 

Nir Felder
Gatunek: jazz
Amerykanin urodzony w 1982 roku. Ma już na koncie współpracę z wielkimi (m.in. Chaka Khan, Esperanza Sapalding, Meshell Ndegeocello, Jack DeJohnette), ale wydał do tej pory tylko jedną płytę pod własnym nazwiskiem – „Golden Age” (2014). Posiada własny, rozpoznawalny styl gry (jak na swój wiek gra wybornie) i charakterystyczne brzmienie, które składają się na unikalny wizerunek tego artysty. Nir nie jest już małolatem, umiejętności ma wielkie, a nowych utworów jak na lekarstwo. Czekamy zatem z niecierpliwością na jego drugi solowy album „Interregnum”, zapowiadany już od trzech lat!

 

 

 

Rotem Sivan
Gatunek: jazz

Jeden z większych oryginałów w naszym gronie. Kilka płyt na koncie, ale ostatnia, z 2018 roku posunęła chyba muzykę rozrywkową o kilka długości do przodu. Bardzo otwarte i odważne podejście do miksowania gatunków, połączone z brzmieniem a’la Sonny Sharrock to niewątpliwie powiew świeżego powietrza na jazzowej scenie. Bardzo ciekawe co zmajstruje w 2020 roku!

 

 

 

Stephen Taranto
Gatunek: fusion
Szkoła Tosina Abasi objawia się tu w całej okazałości. Stephen w zeszłym roku wystrzelił z albumem solowym „Permanence”, zrealizowanym na takim poziomie wykonawczym, że Dirty Loops muszą chyba zacząć porządnie ćwiczyć, by nie zostać zdeklasowanym na tym polu. Najczęściej określa się go mianem „guitar fast-rising star”, także to absolutna czołówka naszych gitarowych nadziei. Nie wiem, czy istnieje math rock (bo „metaluchem” bym go nie nazwał), ale Stephen nadawaje się do tego gatunku idealnie. Szybkie tempa, trudne podziały rytmiczne i fenomenalna precyzja artykulacji – oto chleb powszedni Stefana.

 

 

 

Roopam Garg
Gatunek: fusion

Młody, otwarty na wyzwania i wpływy. Studiował na Berklee College of Music. Od 2018 roku stało się o nim głośniej, bo wygrał kilka prestiżowych gitarowych konkursów i nagród (m.in. NAMM President Innovation Award w 2018 roku, czy Berklee Guitar Performace Award) i to w stylu nie pozostawiającym wątpliwości co do jego talentu. Z własnym power trio The Surrealist wydał EP-kę „Naked Awareness”, na której zaprezentował wielce oryginalne podejście do gitarowej melodyki. Może o tym nie wie, ale pod wpływami Abasiego czuć u niego ducha Roberta Frippa. Bardzo otwarty umysł, można go nazwać takim amerykańskim Popiałkiewiczem.

 

 

 

Jack Gardiner

Gatunek: fusion
Tutaj z kolei mamy przypadek młodzieńczego rozwinięcia gitarowej myśli Paula Gilberta i Guthrie Govana. Ten młody (obecnie 26 lat) Brytyjczyk z Liverpoolu już w wieku 9 lat grał na gitarze klasycznej, a w wieku 11 lat chwycił za wiosło elektryczne. Już kilka lat temu nagrywał filmiki dla LickLibrary, choć przez ostatnie dwa lata, po zerwaniu z dziewczyną, zmagał się z depresją i, jak sam przyznał, obezwładniającymi atakami paniki. Na szczęście doszedł już do siebie i dlatego liczymy, że rok 2020 będzie należał również do niego. Oszałamia techniką i strach pomyśleć, co może jeszcze usprawnić w swojej grze!

 

 

 

Lari Basilio

Gatunek: rock
Ta młoda gitarzystka pochodzi z Sao Paulo (Brazylia) i zdążyła już namieszać w gitarowym środowisku. Naprawdę rzadki okaz. Nie dość, że kontynuuje dzieło Andy Timmonsa jeśli chodzi o melodykę i feeling, to jeszcze dzieliła z nim scenę, podobnie jak z Joe Satrianim i Steve Vaiem. W 2019 była pierwszą kobietą zaproszoną na trasę G4 Experience! Szczególnie imponująca jest jej technika fingerpicking, którą stosuje z przesterami. Niesamowity zmysł muzyczny daje jej niepowtarzalny flow podczas gry, co wszyscy mogą usłyszeć na jej drugiej płycie z 2019 roku „Far Moore” z udziełem Vinnie Colaiuty, Nathana Easta, Grega Phillinganesa, Joe Satrianiego oraz Siedah Garrett.

 

 

Christone „Kingfish” Ingram
Gatunek: blues

Ten chłopak ma dwadzieścia lat i w tym roku wydał swój debiut „Kingfish”. Już jako nastolatek wiedział, że musi poznać muzykę korzeni, bo z niej pochodzi wszystko co dzisiaj się słyszy. Jest na najlepszej drodze by stać się gitarowym wyznacznikiem bluesa XXI wieku i katalizatorem tradycji w realiach nowoczesności. Christone korzysta z tradycyjnej bluesowej palety barw i środków wyrazu, ale mało który z jego rówieśników ma tyle ognia w swojej grze. Docenili to m.in. Buddy Guy i Keb’ Mo’ występując gościnnie na jego płycie. Kingfish dużo koncertuje ze swoim zespołem i niewątpliwie blues w roku 2020 będzie również pod jego znakiem. Kto wie, może zobaczymy go też w Europie?

 

 

 

 

Sus Vásquez
Gatunek: pop, jazz
Sus ma 24 lata, urodziła się w Kolumbii, a obecnie mieszka i gra w Nowym Jorku i chyba dlatego o niej usłyszeliśmy. Jest też jedną z gitarowych gwiazd Instagrama, ale nie wiem do końca czy to w ogóle jakaś nobilitacja… W każdym razie w jej grze obok wspaniałej artykulacji słychać dużo feelingu oraz nostalgicznej nuty, które przekładają się na atrakcyjny przekaz. Słychać, że gitara to jej identyfikacja, to jej naturalny język i komunikacja. Obecnie występuje w kilku zespołach bardziej znanych artystów i nie ma na koncie jeszcze żadnej płyty. Widać i słychać za to, że wszystko przed nią, a jej muzyczna osobowość rozwija się jak najlepszym kierunku.

 

 

 

Justus West
Styl: jazz/r’n’b
20-letni Amerykanin z Kansas City, który jako nastolatek postawił wszystko na jedną kartę. Podobno zapowiadał się z niego młody naukowiec, ale los przełożył mu wajhę z zakuwania matmy na ćwiczenia na gitarze. Sprawdził się w tym doskonale, dlatego szybko trafił pod skrzydła Abasi Concepts oraz doświadczonych artystów pokroju Mac Millera, czy Alicii Keys. Póki co nagrał, wyprodukował dwie solowe, solidnie wyprodukowane płyty, ale jeśli w 2020 nagra kolejną, może to być gitarowe wydarzenie roku, bo Justus wie jak używać tego instrumentu i genialnie odnajduje się z nim we współczesnych muzycznych trendach.

 

 

 

Hunter Hallberg
Gatunek: fusion
Chyba najmłodsza z prezentowanych tu nadziei na przyszłość. 15-letni Hunter zadziwia techniką a szczególnie precyzją gry, której nie powstydziliby się dorośli wirtuozi. Wychowuje się w Denver w USA i już dzisiaj jest uważany za jednego z najlepszych gitrzystów najmłodszego pokolenia! Uczył go sam John Petrucci, ale Hunter jest też dowodem na to, że w dzisiejszych czasach nie ma przeszkód, by zostać gitarowym wymiataczem, wystarczy tylko być online i chcieć. A najlepsze jest to, że właśnie skończył nagrania do swojej pierwszej solowej płyty, która ma się ukazać w 2020 roku. Jednym słowem – jedna z największych nadziej, ale też niewiadowmych, bo oczekiwania się wielkie!

 

 

 

Sean Ashe
Gatunek: fusion, pop, rock
Urodzony w Chicagoland (obszar metropolitalny Chicago) 26-latek. Osobiście to jeden z moich ścisłych faworytów jeśli chodzi o wyobraźnie muzyczną, polot i swobodę muzycznej wypowiedzi. Może nie słychać tego do końca w kontencie na YopTube, ale posłuchajcie tylko tych bardzo atrakcyjnych kompozycji na rewelacyjnej debiutanckiej płycie „Flux” (2016). Ileż tam porywających formami utworów, które dodatkowo urzekają brzmieniami, efektami i melodyką. Najlepsze jest to, że kolejna płyta zapowiedziana jest na 2020 rok i na to nią właśnie wszyscy powinniśmy czekać!

 

 

 

Gabriel Cyr
Styl: rock, jazz
Rzadko zdarza się gitarzysta z taką samą swobodą operujący kostką jak i techniką fingerpicking. Doceniony w 2018 roku jako zwyciązca konkursu na gitarzystę roku portalu Music Radar. I faktycznie dobry mieli radar, bo Gabriel to w pełni ukształtowany gitarzysta swobodnie przemieszczający się po stylach i gatunkach, koncertujący z różnymi składami i aktywny, a jakże, na youtube. Na jednym wieśle potrafi on wycinać metal, fusion i jazz, a wszystko jest kwestią jego wybornej artykulacji no i muzycznego smaku. Bardzo jestem ciekaw co przyniesie dla niego ten rok!

 

 

 

Borja Mintegiaga
Styl: metal
Urodzony w 1991 roku w Hiszpani Borja to jeden z tych zawodników, który swoją szybkością i precyzją zawstydza większość shredderów… To co Boria wyczynia na gryfie swojego Kiesela jest bezlitosne dla uszu i naszej percepcji – cężko sobie wyobrazić, że to nie maszyna. Wiadomo o co chodzi – feelingu w tym nie oczekujmy, ale granie siarczystych riffów na takiej prędkości zawsze będzie mi imponować. Najlepsze jest to, że jest samoukiem, co pokazuje, że w obecnych „internetowych” czasach „dla chcącego nic trudnego”. Gra w kapeli Lampr3a i w 2020 można oczekiwać ich trzeciej płyty.

 

 

 

Mateus Asato
Gatunej: jazz, rock
Mateusz urodził się w 1993 roku w Brazylii. Tam nauczył się grać na tyle dobrze, że poczuł potrzebę wyjazdu do Los Angeles. Tam wydarzenia potoczyły się szybciej, zaczął koncertować i podróżować po całym świecie z własnymi klinikami. Tak naprawdę Mateus już nie czeka na odkrycie bo dobrych kilka lat temu przebić się do świadomości szerszego odbiorcy. Dość powiedzieć, że sygnowana przez niego gitara od Suhra w 2018 roku była dla tej marki najlepiej sprzedającym się modelem! Kibicujemy mu bardzo, zwłaszcza, że wiemy, iż po latach bycia sidemanem szykuje się w końcu do nagrania własnej płyty!

 

 

 

Ben Eunson
Gatunek: jazz
Ben pochodzi z Australii, ale oczywiście świat usłyszał o nim gdy przeprowadził się do Nowego Jorku. Obecnie ma 30 lat i można o nim mówić już prawie jak o weteranie sceny. Ben dysponuje unikalną frazą, która poparta jest wyborną techniką – to jeden z tych, którzy wyrobili sobie własny rozpoznawalny styl. Jego kariera rozwinęła się oszałamiająco (zdążył już współpracować z Johnem Legend, Questlove, czy Lalah Hathaway) i tylko czekać gdy ruszy w trasę z pierwszą solową płytą („ Ace”, 2019). Czy zaczniemy go w końcu postrzegać jako artystę solowego? Przekonamy się już w 2020 roku.

 

 

 

Łukasz Kokoszko
Gatunek: jazz
Od kilku lat jest uznawany „nadzieją roku” przez niektóre media, co idzie w parze z wyróżnieniami, które otrzymuje jako gitarzysta. Absolwent „Katowic”, typowy jazzowy pretendent, który, choć bardzo doceniany w środowisku, wg mnie zasługuje na większy sukces. Jego osobowość muzyczna jest przepełniona wrażliwością i wielkim potencjałem artystycznym (kreacyjnym), co ładnie wyszło na jego debiutanckim albumie z 2018 roku (Łukasz Kokoszko Quartet „New Challange”), a sama gra na gitarze zachwyca oryginalną frazą i niegrzecznym brzmieniem. Obserwujemy i czekamy na kolejna nagrania.

 

 

 

Kuba Mizeracki

Styl: jazz, fusion
Oczywiście po „Katowicach”, ale jakimś dziwnym, cudownym zbiegiem okoliczności nie został tam sformatowany na neo-bebopową, czy free jazzową nutę, tylko posiadł własny styl i obrał własny kierunek muzyczny. Jest to najmłodsze pokolenie polskiej gitary jazzowej i jeśli młodzież będzie tak „open-minded” jak Kuba, dobrze widzę przyszłość. A jego gra? Bardzo stylowa i wysmakowana jak na ten wiek, czuć Pat Metheny, ale to w zasadzie smakowity miks jazzu, bluesa i rocka noszący już znamiona własnego stylu (unikalna melodyka i fraza). Czekamy na debiut płytowy!

 

 

 

Kuba Żytecki

Styl: fusion
Dobry znajomy magazynu TopGuitar, znany ze swoich absolutnie ponadprzeciętnych gitarowych umiejętności jak świat długi i szeroki. W zasadzie można powiedzieć, że to nasz gitarowy skarb eksportowy. Zaczął grać w wieku 12 lat, a od ponad 10 lat stanowi podstawę zespołu DispersE. Jest jednym z najbardziej biegłych technicznie gitarzystów i idzie jak burza – obecnie gra w międzynarodowym składzie Pliniego, wydał właśnie solowy, niesamowicie dojrzały album „Nothing Lasts, Nothing’s Lost” i strach pomyśleć co jeszcze przyniesie dla niego 2020 rok! Obserwujemy z wielką nadzieją.

 

 

 

Jan Mitoraj
Gatunek: fusion
Janek wprawdzie dopiero zaczyna zadomawiać się w gitarowym światku, ale moim zdaniem robi postępy jak mało który polski gitarzysta. Póki co ma na koncie 5 płyt, w tym dwa albumy z prog-rockowym zespołem Osada Vida, ale – niniejszym jako pierwsi podajemy tę informację – kolejna płyta tej formacji planowana jest na 2020 rok! Możemy się tylko domyślać, że Janek będzie chciał pokazać na niej jak najwięcej swoich umiejętności, dlatego z niecierpliwością czekamy na rezultaty.

 

 

 

Janek Pentz
Styl: fingerstyle
Najszybciej rosnąca polska nadzieja fingerstyle, choć gra także na gitarze elektrycznej. Świetna technika, rewelacyjne czucie rytmu i błyskawicznie rosnąca świadomość muzyczna sprawiają, że Janek jest jednym z najczęściej koncertujących gitarzystów akustycznych najmłodszego pokolenia. To w połaczeniu z pokorą i zapałem do pracy musi poskutkować eksplozją talentu. Pierwsza solowa płyta już za nim, czy w 2020 wyda kolejną? Zobaczymy.